Ik ben ervan overtuigd dat het een intense en verrijkende ervaring is die iedereen minstens één keer in zijn leven zou moeten meemaken!
Mijn AIESEC-verhaal in Colombia begon eind september 2019. Ik besloot me slechts een paar weken voor vertrek aan te melden voor een project en alles ging heel snel! Toen ik eenmaal was geaccepteerd voor een van de AIESEC-mogelijkheden waarop ik solliciteerde, heb ik er niet te lang over nagedacht. Ik regelde wat vergaderingen en skype-sessies, boekte mijn vlucht en daar was ik dan!
Aankomst in Colombia
Ik landde in Colombia, heel ver van huis en van alles wat ik kende, met alleen mezelf en mijn rugzak... Gelukkig wachtten enkele AIESEC-leden en mijn gastgezin me op met een reusachtige Colombiaanse vlag! De eerste dagen waren vrij moeilijk omdat ik me helemaal verloren en moe voelde door de taal, de cultuurschok, de jetlag enz. Maar toen ik eenmaal gewend was aan deze nieuwe omgeving, vloog de tijd snel voorbij! Ik had een geweldige tijd in Colombia: Ik heb geweldige mensen ontmoet, veel nieuwe dingen geleerd en een geweldig land en cultuur ontdekt.
Ik was vrijwilliger bij een kleine NGO genaamd Red Cuna die zich bezighoudt met het welzijn van kinderen en ouderen uit kwetsbare sociale groepen. Ze hebben een gemeenschap opgericht en ontwikkelen nu diverse activiteiten met meer dan 40 kinderen elke dag na schooltijd en met de ouderen elke zaterdagmiddag. Ze bevorderen ook het milieubewustzijn en gebruiken gerecycleerde materialen in hun workshops.
Een typische dag in Bogota
Elke dag begint met Latino muziek rond 5 uur in het appartement. Mijn gastbroers en -zussen Camila, Jeronimo en Manolo beginnen om 6 uur op school en Monica gaat ook heel vroeg naar de sportschool. Ik begin om 14.00 uur met werken, dus ik sta graag rond 8 uur op. Een arepa met kaas, worstjes en eieren wacht op me in de keuken.
Vandaag bezoeken we het nationaal museum met Magdalena, de vrijwilligster uit Polen die voor dezelfde NGO werkt als ik. Ik woon in een buitenwijk, wat betekent dat ik naar de bushalte moet gaan en daar het beste van moet hopen, want er is geen dienstregeling die aangeeft wanneer de bussen vertrekken. De busrit duurt ongeveer 30 minuten om bij de Transmilenio waar ik 45 minuten lang een andere bus moet nemen, of misschien meer, afhankelijk van het idiote stadsverkeer.
Er zijn veel mensen, en ik moet heel voorzichtig zijn met mijn tas en mijn telefoon. Na het bezoek aan het museum krijgen we een goedkope typisch Colombiaanse lunch en lopen we naar Red Cunadat gelegen is in een zeer mooie, toeristische wijk genaamd La Candelaria. Daar aangekomen zeggen we Jairo, zijn vrouw en zijn dochter gedag, en besteden dan 45 minuten aan het voorbereiden van wat we vandaag met de kinderen moeten doen (of, om heel eerlijk te zijn, aan het knuffelen van de kat).
Vrijwilligerswerk voor Red Cuna 
De 30 kinderen komen na school aan rond 14:30 of 15:00, ze zeggen allemaal "Hola profe" en geven me een knuffel. Terwijl ik wacht tot iedereen er is, praat ik met enkele kinderen uit Venezuela die net in Colombia zijn aangekomen en zij vertellen me over de situatie in hun land. We spelen wat spelletjes en ik kijk naar deze kinderen en hun glimlach. Ze proberen mij en Magdalena wat Spaans te leren. Twee keer per week geven we Engelse les en de andere dagen gaan we naar het park, knutselen we wat of doen we andere activiteiten.
We zijn daar om Jairo en zijn vrouw, de oprichters van de NGO, te helpen.
Om 17.00 uur verlaat ik Red Cuna en loop naar het busstation... De drukte, het lawaai, de vervuilde lucht van de stad en de lange weg terug naar huis zijn erg vermoeiend, maar als ik aankom, wacht de familie me op met eten, meestal wat broodjes of meer arepas. Ze gaan rond 9 uur naar bed dus ik zit meestal 's avonds op mijn kamer te chillen en schrijf over mijn dag in mijn dagboek.
Herinneringen voor het leven 
Na dit prachtige project van zes weken in Bogota, heb ik een maand door Colombia gereisd en het was absoluut geweldig! Ik heb zoveel dingen geleerd tijdens deze ervaring, en ik zal voor de rest van mijn leven geweldige herinneringen hebben. Ik heb veel lieve mensen ontmoet en ik hoop dat ik de kans krijg om ze weer te zien, ik heb veel over mezelf en mijn sterke punten geleerd, ik heb zelfvertrouwen gekregen, ik heb mijn Spaans verbeterd, ik heb de tijd genomen om na te denken over wat voor mij het belangrijkste was en over wat ik wilde bereiken. Ik ben ervan overtuigd dat het een intense en verrijkende ervaring is die iedereen minstens één keer in zijn leven zou moeten meemaken!
Dit bericht is geschreven door AIESEC in Nederland. Wij bieden internationale vrijwilligersprojecten en professionele stages met als doel het ontwikkelen van leiderschap bij jongeren.
