Toen ik aankwam was het al donker buiten, maar alles verliep (verrassend) soepel; we werden op het vliegveld in Uganda opgehaald met de auto en gingen naar de accommodatie, allemaal aan een rustige weg met mooie Afrikaanse muziek op de achtergrond. Ik wist toen nog niet dat dit een van de weinige keren zou zijn dat het zo zou gaan.
Pas de volgende ochtend besefte ik waar ik terecht was gekomen: de enorme hoofdstad van een Afrikaans land met ongeveer 1,5 miljoen inwoners, maar lang niet genoeg infrastructuur, middelen en mogelijkheden om al die mensen een thuis te bieden. De bevolking van de stad neemt nog steeds exponentieel toe en omdat ze nauwelijks nieuwe wegen aanleggen, konden we niet zoals verwacht naar het ziekenhuis reizen. Met de bus, auto of taxi reizen zou ons een eeuwigheid kosten. In plaats daarvan reisden we met een "boda boda", een soort motorfiets die een van de belangrijkste manieren van vervoer in Uganda bleek te zijn.
In Nederland kon ik me nooit voorstellen hoe het verkeer hier zou zijn. In plaats van een gereguleerde manier van voertuigen die in min of meer dezelfde richting rijden, leek iedereen gewoon willekeurig te rijden in welke richting ze maar wilden, en verrassend genoeg ging dat meestal goed. Maar ik durf te wedden dat een van ons het nog geen kilometer zou volhouden voordat hij een ongeluk zou krijgen, dus elke rit op een boda was al een spannende ervaring op zich.
Soms was de dagelijkse praktijk in het ziekenhuis op een vergelijkbare manier ongeregeld. Het ziekenhuis bezat een röntgen en een CT-scan, die de meeste ziekenhuizen daar niet hebben. Dus gelukkig was het gebrek aan technologie niet het grootste probleem. Meer het gebrek aan organisatie en bekwame mensen. Maar vooral het gebrek aan geld en kennis bij de bevolking. Meestal leden mensen aan (in onze ogen) 'makkelijk' te voorkomen ziekten. Ze wachtten echter vaak lang voordat ze naar een ziekenhuis gingen. Eenmaal aangekomen konden zij hun behandeling eenvoudigweg niet betalen. Het was dus niet mogelijk de patiënten dezelfde behandeling te geven als ze in een land als het onze zouden krijgen. Maar het was verrassend om te zien hoe zij in staat zijn bepaalde ziekten te behandelen, ondanks het gebrek aan middelen en met veel lagere kosten dan in een westers land.
In medisch opzicht heb ik niet zoveel geleerd als in een Nederlands ziekenhuis gedurende 6 weken. Wel leerde ik over verschillende gezondheidsproblemen, waar wereldwijd nog steeds de meeste slachtoffers vallen. Maar dat niet alleen, ik leerde ook over een nieuwe cultuur en een andere manier van leven in Uganda. Daarnaast heb ik geleerd mezelf te redden in een nieuwe omgeving en onbekende situaties; dat het niet altijd mogelijk en bovendien noodzakelijk is om alles van tevoren te plannen. Soms is het veel gemakkelijker om gewoon iets te doen en te zien hoe het uitpakt. Als het nodig is, zijn er altijd wel mensen die je willen helpen.
Dit bericht is geschreven door Willem Baijens. Willem ging op een vrijwilligersproject met AIESEC in Nederland naar Oeganda. Wij bieden internationale vrijwilligersprojecten en professionele stages met als doel het ontwikkelen van leiderschap bij jongeren.
