Het is rond middernacht als ik op het vliegveld van Barranquilla in Colombia sta te wachten tot iemand me komt ophalen. Door de slechte communicatie over deze pick-up en mijn slecht functionerende hersenen na een reis van 18 uur, voel ik me nogal klein. Gelukkig wijst een man op zijn telefoon met een foto van mij erop; dit zou mijn rit moeten zijn. In de auto legt hij uit dat zijn zoon in AIESEC zit en hij vertelt me meer over de buurt. Ik glimlach en knik zenuwachtig, met spijt dat ik mijn Spaans heb verwaarloosd.
Enige tijd later kom ik aan bij een huis in de op drie na grootste stad van Colombia en ik heb nog steeds geen idee wat ik kan verwachten. Een grote poort, nog een poort en de voordeur sluiten het huis af en ik vraag me af wat mijn ouders ervan zouden denken. Een meisje opent de deur en een blaffende hond springt op me af. Hoewel ik geen hondenmens ben, moet ik het toch proberen, want ik zal de komende zes weken samenwonen met Carlos, Shyrlis, Carlos Daniel (18), Diana (17), Valentina (11) en Isis (hond).
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik ben opgevangen door deze geweldige familie. Ze waren erg geduldig met me; hielpen me op weg en stelden me veel vragen. Bovendien probeerden we met handen, voeten en Google Translate elkaars leven en achtergrond te begrijpen. Vooral de moeder was een vrouw van goud die me betrok bij haar dagelijks leven. De hele ervaring van het leven in Barranquilla, het gevoel lid te zijn van deze familie, het delen van maaltijden en familiegrappen, is wat mijn ervaring op Global Volunteer onvergetelijk maakt.
Omdat ik bij deze familie kon blijven, kon ik vrijwilligerswerk doen bij een sociaal project. In zekere zin deden we allebei vrijwilligerswerk om hun gemeenschap te helpen. Het project was gevestigd in een afkickcentrum voor drugs en geweld, waar ik lessen gaf aan jongens van 14 tot 18 jaar oud. Tussen hun therapiesessies door gaven ik en twee andere vrijwilligers lessen over cultuur, hiphop, de positie van man versus vrouw en spelletjes om het samenwerken te oefenen. Het was fascinerend om te zien hoe de jongens evolueerden van manipulatief en mannelijk naar aardiger, maar ook flirteriger jongens.
Mijn favoriete les ging over de positie van de moeder. Die dag was ons lokaal plotseling niet beschikbaar en moesten we op het laatste moment een oplossing bedenken om onze PowerPoint-presentatie te vervangen. We besloten er een kinderboek bij te betrekken, hoewel we bang waren dat de jongens het kinderachtig zouden vinden. In het begin leek het alsof ze niet echt geïnteresseerd waren, maar aan het eind van het boek zaten de neuzen van de jongens bijna in het boek. Het meest intrigerende deel was de discussie achteraf, waarin hun gedeelde perspectieven en realiteiten werden belicht.
Het werken op het project met andere vrijwilligers, het reizen met hen, maar ook het reizen in mijn eentje hebben mij meerdere dingen geleerd. In het bijzonder heb ik kunnen nadenken en leren over mijn eigen gedrag en dat van anderen. Ik denk dat het heel krachtig is om te begrijpen waarom je doet wat je doet en jouw interactie met andere mensen. Ik ben erg blij met de andere vrijwilligers, met wie ik leuke en soms moeilijke momenten heb gehad. Net als in het echte (werk)leven. De volledige ervaring in het buitenland heeft me meer zelfvertrouwen gegeven, betere kennis over mezelf inclusief duidelijke voorbeelden, en het heeft me laten zien wat me gelukkig maakt.
Dit bericht is geschreven door Milou Heijmerink. Milou ging op vrijwilligersproject bij AIESEC in Nederland. Wij bieden internationale vrijwilligersprojecten en professionele stages met als doel het ontwikkelen van leiderschap bij jongeren.
