Telkens als ik vrienden, familie of vreemden vertelde dat ik ergens solo zou gaan reizen, kwam de belangrijkste reactie: "In je eentje?", "Is dat niet gevaarlijk?", "Moet je niet een vriend, bij voorkeur een man, vragen om mee te gaan?". Toen ik 19 was, reisde ik alleen naar Kenia om vrijwilligerswerk te doen in Kisumu. Toen ik met dit idee kwam, steunden mijn ouders me vanaf het begin. Veel familieleden en vrienden twijfelden echter of dit wel slim was om alleen te doen. Vooral het feit dat ik bij een gastgezin in de sloppenwijken zou gaan wonen, stelde hen niet gerust.
Hoe dan ook, mijn gastgezin verwelkomde me hartelijk en legde me uit dat het gewoon een kwestie is van de sociale "regels" van de samenleving te leren begrijpen. 1. niet in korte broek over straat lopen. 2. loop niet door de stad als het donker is en... 3. gebruik motor-taxi's die je kent. Op dezelfde manier vertellen we onze kinderen geen snoep aan te nemen van vreemden. Ik volgde de regels, leerde onderweg nog wat bij en heb me in die 6 maanden nooit onveilig gevo eld. Vooral de collectieve verantwoordelijkheid voor mijn en ieders veiligheid die ik ervoer, heeft bewezen dat de oordelen van mijn vrienden en familie verkeerd waren. Ik zal aan de hand van een voorbeeld uitleggen wat ik hiermee bedoel.
Gemeenschappelijke veiligheid
Op een nacht wilde ik met mijn vrienden naar de club gaan. Maar de motor-taxi die ik kende, nam mijn telefoontjes niet op. Koppig als ik ben, besloot ik naar de hoofdstraat te lopen om daar een taxi te vinden, wat neerkwam op 10 minuten lopen door de armste sloppenwijken van de stad, in mijn eentje. Ik wist dat dit niet slim was, maar de jonge, koppige ik wilde het feest niet missen, dus besloot ik te gaan.
Halverwege zag ik drie volwassen mannen naar me toe lopen. Ik hield mijn adem in tot ze me passeerden. Vlak nadat ze me gepasseerd waren, hoorde ik een van hen "Hé dame" zeggen. Ik wist niet wat ik slimmer kon doen; omdraaien of doorlopen... Bang om nog meer aandacht te trekken door onbeleefd te zijn, stopte ik met lopen en draaide me om. De drie mannen stopten ook en keken me aan. Ik groette hen en één van hen vroeg. "Weet je niet dat het voor jou niet veilig is om hier nu alleen te zijn?". Ik zei hem dat ik dat wist, maar dat ik naar de weg wilde om een motor-taxi te vinden. De drie mannen keken elkaar aan en begonnen naar me toe te lopen.
Ik wist niet wat ik moest doen, maar ik wist dat rennen geen zin had. Dus besloot ik stil te blijven staan tot ze heel dichtbij waren. De man die eerder sprak zei nu "Laten we met je meelopen naar de weg, zodat je veilig aankomt". Samen met de drie mannen liep ik naar de weg en ze begonnen te praten met een taxichauffeur. Ze vroegen me waar ik precies heen wilde en betaalden zelfs voor de rit. Ik bedankte hen vele malen en vertrok. In de motor-taxi kon ik de enorme glimlach die ze veroorzaakten niet van mijn gezicht krijgen en besefte dat ik me gezegend voelde om deel uit te maken van deze geweldige samenleving.
De sprong wagen als soloreiziger
Het bovenstaande voorbeeld is slechts een van de vele keren dat ik een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid ervoer voor de veiligheid van toeristen, vrouwen, kinderen en ieder ander lid van de gemeenschap. Wanneer iemand me lastig viel of mensen me zagen worstelen, was er altijd wel iemand die me hielp. Niet alleen in Kenia, maar ook in andere Oost-Afrikaanse en Aziatische landen heb ik deze vorm van veiligheid ervaren.
Bovendien heb ik als meisje meer steun en veiligheid ervaren van de gemeenschap. Natuurlijk zijn er horrorverhalen van mensen die verschrikkelijke dingen meemaken tijdens hun vakantie en reis, vooral als ze alleen reizen, en ik geloof niet dat dit altijd een kwestie is van dat deze persoon niet verantwoordelijk is of zich niet aan de sociale regels houdt. Maar dit kan echt in elk land gebeuren en wordt ook meer in het nieuws benadrukt dan alle miljoenen succesvolle verhalen van soloreizigers. Het is altijd belangrijk om in gedachten te houden dat je een bezoeker bent, dat je niet alle sociale "regels" kent en dat je mogelijk opvalt in een menigte, maar met dat in gedachten en met een open hart en geest staat de wereld voor je klaar om haar te verkennen. Dus laat je niet tegenhouden door alle horrorverhalen of de waarschuwingen van anderen; waag de sprong en volg jouw dromen!
Ik ben Sharon Oudejans en ik heb tot nu toe naar 35 landen gereisd, waarvan zestien als soloreiziger. Naar mijn mening maak je zoveel meer mee als je alleen reist, omdat je veel meer vertrouwt op de sociale contacten die je onderweg opdoet. Ik heb gebackpackt, gelift, geslapen in treinstations of luchthavens, al het eten geprobeerd dat me werd aangeboden en ik heb nooit iets anders dan mijn heenvlucht van tevoren geboekt of gepland. Ruimdenkend en spontaan zijn, maar tegelijkertijd voorzichtig en sociaal bewust, heeft me enkele verbazingwekkende, gekke ervaringen en verhalen opgeleverd, maar niet één keer heb ik me in gevaar gevoeld. Voor mij is de sleutel jouw lef. Ik hoop dat ik je geïnspireerd heb om de sprong te wagen en jezelf te wagen om de wereld te ontdekken, alleen.
