AIESEC Kilimanjaro, Vrouwenemancipatie
Mijn idee van vrijwilligerswerk in het buitenland ontstond een paar dagen voor oudejaarsavond, toen ik mijn voornemens op een rijtje zette. Een daarvan was om het beste te maken van mijn lange zomervakantie. Dus, toen ik in januari terugging naar de uni, was het eerste wat ik deed: Ik boekte een spreekuur bij AIESEC.
Mariana, mijn EP-manager, liet me allerlei mogelijkheden voor vrijwilligerswerk zien die AIESEC aanbood, en ik was zo overweldigd dat ik het moeilijk vond er een te kiezen: Eerst zou ik me aanmelden voor een zonnepanelenproject in Egypte, daarna las ik over een kunsteducatieproject in Brazilië, maar uiteindelijk ging ik voor dit women empowerment program in Tanzania, en dat was waarschijnlijk de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
De voorbereiding van mijn vrijwilligersproject nam niet veel tijd in beslag: Ik heb één voorbereidingsseminar bijgewoond en binnen een dag alles gekocht wat ik nodig had... en om mijn visum te krijgen hoefde ik alleen wat formulieren in te vullen toen ik aankwam op de plaatselijke luchthaven.
[Huisbezoeken] Het bezoeken van de huizen van de moeders was waarschijnlijk mijn favoriete onderdeel, omdat je hun levensverhaal en hun levensomstandigheden leert kennen.
[Dala dala chauffeurs geven niet echt om dienstregelingen. Ze geven er veel meer om dat hun busjes (ontworpen voor zeven personen) vol zitten met tenminste 25 passagiers.
Waar ging mijn vrijwilligersproject over?
Het doel van het project was om de vrouwen die deelnemen aan allerlei activiteiten in het gemeenschapscentrum van de organisatie mondiger te maken . Terwijl de meeste van hen hun tijd besteden aan hun pasgeboren baby's, begonnen de moeders met iets oudere kinderen hun kleine bedrijfjes, en mijn rol was hen te adviseren over hoe ze de eindjes aan elkaar konden knopen zonder afhankelijk te zijn van hun echtgenoten - maar uiteindelijk deed ik veel meer dan dat:
[Teechah Ben] ...en dat ben ik die aardrijkskunde onderwijst. (Noot: Deze foto is niet genomen in mijn buurthuis, maar in een weeshuis waar mijn huisgenoten Jas en Beau werkten.
Op werkdagen was ik bijvoorbeeld...
- de vrouwen basiskennis van Engels, wiskunde en ondernemerschap bijbrengen.
- hen helpen bij hun dagelijkse activiteiten (bv. zeep maken, textiel verven)
- wat administratief werk doen
- de moeders thuis bezoeken
- het maken van een nieuwe website voor het buurthuis (waarop ik fondsen werf en dagboeken voor de moeders schrijf)
- ...en op zaterdag kwamen er een heleboel kinderen op bezoek, dus ik was...
- hen ICT leren
- met hen spelen (bv. voetbal en een dozijn verschillende handklapspelletjes)
Dit klinkt misschien als veel werk, maar om eerlijk te zijn heb ik nogal wat vrije tijd gehad... waarin ik urenlang heb zitten kletsen met mijn geweldige collega's, en ik heb ook heel wat tijd doorgebracht met gitaarspelen in de gemeenschapskerk.
En al met al geloof ik dat ik iets heb kunnen bijdragen aan het centrum, maar ik weet zeker dat ik veel meer van hen heb geleerd dan zij van mij.
Mijn Maasai bende en ik
Wat heb ik nog meer gedaan?
Ik reisde, heel veel. Ik had het geluk samen te wonen met geweldige lokale AIESECers, die ons meenamen naar de mooiste plekken in de regio.
Jas, Bo, Anderson en ik (bij de Materuni waterval)
Robbie nam me mee naar zijn oma's huis op een prachtige heuvel bedekt met hoge bananenbomen. En Anderson nam ons mee naar de prachtige Materuni waterval. Op een week kwam mijn zus over met wie ik een driedaagse safaritocht maakte. Ik had ook geluk dat mijn andere twee huisgenoten (twee medevrijwilligers uit Nederland) het leuk vonden om elke gelegenheid om te reizen ook aan te grijpen.
Reizen is trouwens een ideale manier om op zondag te ontsnappen aan de chaotische kruispunten in de stad. Reis echter niet elke zondag omdat je minstens één keer naar de kerk moet. Het is een gospelkerk, dus de missen zijn verre van saai!
In Gea's woonplaats genaamd Kishumundu
Tot slot zou mijn verblijf in Tanzania lang niet zo geweldig zijn geweest als de lokale AIESECers niet zo'n geweldig stel mensen waren geweest. Je zou ze moeten zien dansen: Toen ik naast hen op de dansvloer stond, schaamde ik me dood omdat zij zoveel meer ritme in hun benen hebben dan ik.
...en als je erover denkt om je aan te melden voor dit programma, aarzel dan niet om me te contacteren op hibenji@mail.com
