Mijn reis beginnen in Colombia
Aan het begin van Juli 2019namen mijn zus en ik de grote sprong om onze koffers te pakken en onze... familie in Colombia. In die tijd was ik nog aan het beslissen over vrijwilligerswerk voor AIESEC. Het was mijn geluk om mijn zus te hebben als mijn AIESEC exchange participant manager. Dankzij onze zeer korte banden en haar efficiënte werk kon ik het proces in minder dan twee weken doorlopen. Ik begon te zoeken naar de perfecte gelegenheid. Nadat ik een selectie had gemaakt, legde ik de resterende voor aan mijn zus. Zij kon mij advies op maat geven omdat zij precies weet waar mijn interesses liggen. Uiteindelijk koos ik voor de Un Mundo Mejor 19.2 project.
Het project
Op de eerste dag gaven ze me informatie over bepaalde basisdingen waar je op moet letten als je met gehandicapte kinderen werkt. Kort daarna kon ik al aan de slag. Taken die de vrijwilligers kregen toebedeeld waren het voeden van de kinderen, spelen met de kinderen, helpen met de levering van benodigdheden en helpen met de was. Er was altijd wel iets te doen. En als dat niet zo leek, kon je altijd om een nieuwe taak vragen. Dit ontdekte ik al in mijn eerste dagen bij de stichting, dus door deze assertieve strategie probeerde ik zoveel mogelijk een steun te zijn. In ruil daarvoor gaven de mensen mij het gevoel dat mijn aanwezigheid echt werd gewaardeerd.
Waar ik vooral aan moest wennen, was de warmte en vriendelijkheid van de Colombiaanse bevolking. Bij de stichting werd ik met zoveel liefde ontvangen, dat ik me meteen thuis voelde. Gedurende de zes weken heb ik veel interessante mensen ontmoet en veel boeiende verhalen gehoord. Ik heb veel vrienden gemaakt en ik weet dat sommige daarvan een leven lang meegaan. Ook bij het AIESEC Andes comité in Colombia waren de leden ongelooflijk ondersteunend voor ons en zeer open om samen activiteiten te initiëren om een gevoel van eenheid te creëren. Dit werkte zeker goed, aangezien ik alle andere deelnemers leerde kennen en enkele zeer waardevolle momenten meemaakte. Dit alles maakte het eigenlijk heel moeilijk om afscheid te nemen van de mensen en kinderen van de stichting en van mijn AIESEC-vrienden.
Terug naar huis...
Wat me vooral bij zal blijven is de houding van de kinderen bij de stichting. Zij moeten leven in een realiteit die heel anders is dan die van de meeste mensen; omgaan met (meervoudige) handicaps en ouders die hen in de steek hebben gelaten. En toch vechten ze elke dag om te overleven, om te lachen, om van het leven te genieten. Zo laten ze de wereld zien dat niet vergeten mag worden dat ook zij recht hebben op een gelukkige en waardige jeugd. Ik hou absoluut van elk van hen en kijk er nu al naar uit om ze weer te zien. Gelukkig weet ik dat ik terugkom. Dit troostte mij op mijn laatste dag bij de stichting. Daarom heb ik geen afscheid genomen, maar "Hasta la próxima Colombia!".
