Dit bericht is geschreven door Niklas, die vrijwilligerswerk deed in Italië.
In januari 2020 nam ik deel aan een AIESEC-project over milieu en duurzaamheid in Castellana Grotte, Italië. Ik had het geluk om zes weken te verblijven in een van de meest mooie kleine dorpjes Ik ben geweest. Mijn werk ging over de kinderen leren in de plaatselijke middelbare school op de VN SDG's en duurzaamheid.
Mijn mede AIESEC studenten waren zo vriendelijk om mij op te halen in Bari. Ze zorgden ervoor dat ik veilig was en lieten me zien hoe ik naar mijn bestemming moest reizen. Dit was ongeveer een uur van Bari met de bus.
Mijn kameraad Mustafa en ik woonden meestal samen in een klein appartement, of bij families uit het dorp. We wisselden bijna elke week van plaats. Dit was nogal lastig, maar niets ergs. Elke familie zorgde ervoor dat het goed met ons ging. Allemaal deden ze hun uiterste best om onze ervaring zo aangenaam mogelijk te maken. In onze vrije tijd verkenden Mustafa en ik de stad, en we genoten van de geweldige omgeving door de nabijheid van de zee. Het was een unieke ervaring. Ik weet zeker dat ik de warmte van de mensen daar nooit zal vergeten.
Het lesgeven was in het begin vrij moeilijk. Ik ben zo gewend om in het Engels te spreken en te denken, dat ik niet dacht aan de kinderen en hun... niveau van taalvaardigheid. De eerste dag in de eerste klas deed ik eigenlijk een lezing over de VN en de SDG's, waarin ik praatte en praatte. De gezichten van de kinderen lichtten op en opwinding vulde de kamer. 
Ik dacht bij mezelf wow dit is geweldig! Toen besefte ik dat ze deden alsof ze me begrepen.... Pas toen besefte ik dat ik het rustiger aan moest doen. We warmden op door spelletjes te spelen, vragen te stellen en films te kijken. Pink Panther was de hit in alle klassen. Langzaam was ik in staat om hen aanzetten tot nadenken over het milieu. Na een paar weken, met de hulp van de leraren, Ik had echte discussies met de kinderen.
Alle kinderen waren geweldig, en de leraren waren ook ongelooflijk zorgzaam en behulpzaam, niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. Een van de oudere jongens verraste me echt. Ik denk dat hij ongeveer 13 was en hij vroeg me terloops naar mijn mening over een bepaald soort sociaal constructivisme, en deelde zijn bezorgdheid over de fouten in de logica ervan. Hij maakte een uitstekend punt, en deze kleine jongen verbaast me nog steeds. Ik hoop dat we ooit collega's zullen worden. Mijn tijd in Castellana Grotte liet me zien dat de Italianen zeer meelevende en liefdevolle mensen zijn. Er was geen echte cultuurschok of zo, alleen kleine dingen die horen bij een klein dorp in niemandsland. Als je daarmee kunt omgaan, is deze ervaring meer dan de moeite waard!
