Tijdens mijn vrijwilligersreis in Vietnam lieten de kinderen me zien hoe puur en vreugdevol het leven kan zijn en vroegen ze me af of minder hebben beter kan zijn voor iemands mentale welzijn.
Mijn weg vinden in de betonnen jungle
Na een intens en stressvol jaar met mijn masteropleiding keek ik zo uit naar mijn vrijwilligersreis in Vietnam. Het was al mijn hele leven mijn droom om met kinderen te werken, bij te dragen aan een gemeenschap en een ander deel van de wereld te zien. Het was mijn eerste reis naar Azië, dus behalve de verhalen van een paar vrienden wist ik niet goed wat ik kon verwachten. Ik besloot een paar dagen voor de start van mijn project aan te komen, zodat ik eerst kon wennen en de stad kon verkennen. Ik was blij dat ik dat gedaan had, want wow... Ho Chi Minh City is enorm. Wat me vooral opviel was het verkeer. Ik durfde de eerste dagen geen weg over te steken, althans niet in mijn eentje. Uiteindelijk kwam ik er echter achter dat er een bepaalde strategie zit in de manier waarop ze hier rijden.
Toen ik in mijn eentje in deze betonnen jungle aankwam, voelde ik me behoorlijk eenzaam en verloren. Gelukkig kwam ik snel in contact met andere uitwisselingsdeelnemers van AIESEC. Later kwam ik via de actieve sociale scene in contact met jonge mensen die carrière wilden maken in deze stad. De mensen die ik ontmoette waren inspirerend en sommigen van hen werden en blijven mijn beste vrienden.
AIESEC-project 'Hoop voor kinderen
Maar de belangrijkste reden voor mijn reis was het AIESEC-project 'Hoop voor Kinderen'. Ik werkte bij twee verschillende opvanghuizen waar vrijwilligers zorgen voor een aantal van de armste kinderen in de stad, die vaak 'de vergeten kinderen' worden genoemd. De ouders van deze kinderen kunnen het schoolgeld meestal niet betalen. Ze hebben hun echtgenoot verloren of ze buiten hun kinderen uit, wat jammer maar niet ongewoon was.
Doe vrijwilligerswerk in het buitenland!
Schokkende realiteiten en hartverwarmende momenten
De eerste dagen waren voor mij behoorlijk schokkend om hun verhalen te horen en de omstandigheden te zien waarin ze leven. De klaslokalen waren nogal geïmproviseerd, maar dat was uiteindelijk niet van belang. Deze kinderen willen leren, ongeacht waar ze zitten. Het gaat erom dat mensen de tijd voor hen nemen en laten zien dat ze het waard zijn om in geïnvesteerd te worden. Bovendien heb ik ervaren dat ik deze kinderen naast de Engelse taal ook sociale vaardigheden en waarden kon bijbrengen waarmee ze niet zijn opgegroeid. Die zullen hen hopelijk helpen op hun weg naar een betere toekomst.
Dierbare herinneringen
Het is moeilijk om één specifiek moment te noemen dat me is bijgebleven. Elke dag sinds ik aankwam, is het een gevoel dat me altijd bij zal blijven als ik ze mijn naam hoor schreeuwen met zoveel enthousiasme. Hun positiviteit en bereidheid om het te proberen, zelfs als het een uitdaging was, heeft me echt verbaasd. Ze lieten me zien hoe puur en vreugdevol het leven kan zijn, en het doet me afvragen of minder hebben eigenlijk beter kan zijn voor iemands mentale welzijn. Dat is misschien een te existentiële vraag. Maar nu ik terug ben in Europa, herinnert deze reis me er dagelijks aan dat ik blij moet zijn met de kleine dingen, omdat die zoveel meer waard zijn.
Evyta Morssinkhof
