Vrijwilligerswerk in Brazilië - Smart Project in Florianopolis

Inleiding

Brazilië - Florianopolis, 7 juli 23.00 uur.

Na mijn 10 uur durende vlucht van Lissabon naar Brasilia, een onhandig verzoek om een broodje metro in het beetje Portugees dat ik 5 minuten eerder had geleerd, en nog eens 2 uur vliegen later, kwam ik eindelijk aan op mijn bestemming: Florianopolis. Een eiland, uiteindelijk groter dan ik had verwacht. Maar minuscuul in vergelijking met heel Brazilië. Uiteindelijk zou een plaatselijke vriend me vertellen, dat Brazilië, als vijfde grootste land ter wereld, zoveel mensen heeft met verschillende taalachtergronden, culturen en gewoonten, dat hij zich een buitenlander voelde als hij van de ene staat naar de andere reisde.

De aankomst in Brazilië

Maar laten we teruggaan naar de nacht van juli, de nacht van mijn aankomst. Hoewel er aanvankelijk communicatieproblemen waren werd ik goed ontvangen. Eindelijk rond middernacht kon ik me laten gaan op de achterbank van de auto van een meisje dat voor AIESEC werkte. Haar vriendin lachte me hartelijk toe. Maar helaas, nadat ik haar met het Portugees dat ik had geleerd had gevraagd of ze Engels sprak, schudde ze haar hoofd.

In de loop van mijn verblijf leerde ik de taal liefhebben en bestuderen. Maar voorlopig kon ik haar alleen maar vriendelijk teruglachen en achterover leunen in mijn stoel. De eerste dagen waren een emotionele achtbaan. Ik ging al naar mijn eerste Braziliaanse festival (ja, het was geweldig), maar helaas werd mijn handtas gestolen. Aangezien mijn telefoon daarin zat, waren mijn communicatieve mogelijkheden al vroeg beperkt. Ik kon me in ieder geval troosten met de gedachte dat ik al vroeg geleerd had op mijn spullen te letten.

De werkplek

Uit de beschrijving op de website van AIESEC kon ik niet veel opmaken over wat ik uiteindelijk zou gaan doen, behalve dat ik vrijwilligerswerk zou gaan doen en in de marketing zou gaan werken. Voordat ik aankwam op mijn werkplek probeerde ik dus niet al te hoge verwachtingen te vormen. Hoezeer het werk uiteindelijk mijn verwachtingen zou overtreffen, kon ik me in de verste verte niet voorstellen.

Het pand van de kinderopvang lag midden in een favela. Vergeleken met de omgeving was het prachtig gebouwd. Het had een speelplaats, een gymzaal en een gebouw met klassen en leeszalen. Verder waren er een gemeenschappelijke ruimte om spelletjes te doen en samen te komen, en een cafetaria. Het podium in de gemeenschappelijke ruimte was perfect voor kinderen om hun talenten te tonen, van Judo tot traditionele Braziliaanse dans, zang of het bespelen van instrumenten. Mijn favoriete plek werd de tuin, waar de leraren de kinderen meenamen om de bananenbomen, sla of basilicum water te geven.

De taken

De meeste leerkrachten gingen de komende weken op vakantie. De taak van ons team - we waren met ongeveer 12 vrijwilligers - was het organiseren van activiteiten en spelletjes voor de ongeveer 100 kinderen tussen 5 en 17 jaar in het centrum. Bovendien had ik de taak om showmateriaal van de kinderen te maken. Dit gebruikten we om marketing content te creëren om op hun sociale media te plaatsen.

Aan het eind van de dag zou ik liegen als ik zou zeggen dat het soms niet vermoeiend was. Jongleren met de kinderen spelen, hen kalmeren als ze van streek zijn - in het Portugees -, hen het zwijgen opleggen als iemand een taak aan het uitleggen was. En dat alles terwijl ik foto's en video's maakte. Toch was ik verbaasd hoezeer de kinderen barstten van energie, enthousiasme en creativiteit, en de impact die dat op mij persoonlijk had. Rondrennen met de kinderen, verstoppertje spelen of hen gewoon leren hoe ze een handstand moeten maken, bracht zoveel vreugde en een mooie glimlach op hun gezichten, dat het de soms pijnlijke spieren 's avonds meer dan waard was.

Beste momenten

Mijn ervaring in Brazilië omvatte tal van onvergetelijke, warme en hartelijke momenten. Het is vrijwel onmogelijk om het in zo weinig woorden te vatten. Van het beklimmen van stenen muren en jungles in Lagoinha do Leste of een bezoek aan de watervallen van Iguaçu (275 om precies te zijn) in Argentinië. Zelfs tot het dansen van de hele nacht Samba in mijn wijk Sambaqui. Maar er zijn inderdaad een paar dagen die mij het meest gevormd hebben.

Tegen het einde van mijn verblijf in Brazilië nodigde de manager van de kinderopvang ons uit bij haar thuis om de geslaagde weken te vieren. We vierden het met zelfgemaakte cocktails (Caipirinha met cachaça is in Brazilië een must), en traditioneel Braziliaans eten. Samen deelden we herinneringen en knuffels, zongen samen in verschillende talen, en huilden tranen van vreugde en liefde. Met drie andere vrijwilligers besloot ik de volgende ochtend om 6 uur de vlucht naar Rio de Janeiro te nemen. Het was waarschijnlijk slim geweest om naar huis te gaan, een paar uur te slapen en naar het vliegveld te rijden. Kortom, caipirinhas kunnen je gelukkiger maken, maar niet noodzakelijkerwijs slimmer. In plaats daarvan voegden we ons bij een van de plaatselijke leraren, om het feest bij hem thuis voort te zetten.

Maar tot mijn eigen verbazing slaagden we er op het laatste moment in om naar het vliegveld te gaan. Toen we landden in Rio en een taxi namen naar het centrum - een beetje met slaapgebrek moet ik toegeven - was ik volledig in verwondering. De stenen muren en enorme gebouwen met kleurrijke graffiti kunst gecombineerd met bergketens en tropische flora in elke hoek van de stad vormen zo'n mooi geheel. Rio was natuurlijk een avontuur op zich. Naast de voor de hand liggende toeristische attracties (Christo Redentor, Pão de Açúcar, Copacabana etc.) is een bezoek aan de botanische tuin een aanrader.

Maar wat me het meest verraste, was hoeveel ik de groep miste. Het delen van grappen en lachen met ieder van hen. Het was dus geen verrassing dat we, zodra we in Florianopolis waren geland, de volgende taxi namen om naar onze favoriete bar te rijden en de anderen te ontmoeten.

Tot slot...

...deze vrijwilligerservaring heeft in mijn hart een heel warm en liefdevol plekje voor Brazilië en zijn bevolking gecreëerd. Ik heb geleerd wat de kern van mijn bestaan zou moeten zijn (gezondheid, relaties en leren) en hoe ik wil bijdragen aan een betere toekomst voor niet alleen mijn potentiële kinderen maar de kinderen van de wereld. Ongetwijfeld zijn er ook uitdagende momenten geweest, die me hebben doen worstelen en heroverwegen waar ik sta en welke persoon ik wil zijn. Maar al met al heeft deze ervaring mij geweldig in de juiste richting geleid.

Dit bericht is geschreven door Ann-Caroline Wever. Carolin ging op een vrijwilligersproject van AIESEC in Nederland. Wij bieden internationale vrijwilligersprojecten en professionele stages aan met als doel leiderschap bij jongeren te ontwikkelen.