Vorig jaar ging ik naar Oeganda voor een stage. Mijn grootste angst was verhuizen naar een onbekend land en mijn familie en vrienden achterlaten. Ik moest me zes maanden voor vertrek voorbereiden en op die D-day had ik zoiets van, ... ok dit is het! Ik was echt nieuwsgierig naar het land en de mensen met wie ik zou samenleven, want ik had geen idee hoe ik in zo'n situatie zou reageren.
Alles verliep heel goed. We woonden in een groot huis met Nederlanders en lokale mensen (die in het bestuur van AIESEC Uganda zaten). Ze waren erg vriendelijk, net als alle andere bewoners in Uganda. Iedereen maakte een praatje, wilde jouw naam weten of noemde je gewoon mzungu (dit betekent 'rijke' blanke). Elke avond aten we samen. Zij kookten voor ons en omgekeerd, soms maakten we zelfs samen eten. Als je een Ugandees zou vragen wat hun favoriete avondeten is, zullen ze nog steeds 'rijst' zeggen, ook al eten ze dat elke avond. We hebben geprobeerd spaghetti voor ze te maken, maar dat vonden ze niet echt lekker. Na het eten kregen we dansles. Dit was zo leuk.
Ik waardeer die kleine dingen echt, net als twee uur lang de was doen (want je moet alles met de hand doen) en als je eindelijk klaar bent kom je erachter dat de waslijn vol is of dat het begint te regenen. Daar deed het er gewoon niet toe, want er was geen haast of stress.
Ik heb een geweldige ervaring opgedaan in Uganda als stagiaire in het Lubaga ziekenhuis. We hadden de mogelijkheid om van afdeling te veranderen en we gingen naar een gezondheidscentrum in een klein dorp. Het heeft me veel geleerd, zoals tevreden en gelukkig zijn met de dingen die je al hebt. In plaats van je te richten op alles wat je beter had kunnen doen of nog niet gedaan hebt.
Ik nam bijvoorbeeld wat knuffeldieren mee naar het kleine dorp en een klein meisje met HIV van haar moeder was zo blij toen ze het cadeau kreeg. Ze heeft geen idee wat voor impact HIV op haar leven zal hebben, maar op dat moment was ze gelukkig en dat was het belangrijkste. Het was terug naar de basis, zoals water halen bij de pomp. En 's avonds was het zo donker, dat je gewoon de hele nacht naar de sterrenhemel wilde staren.
Dat was een van de mooiste dingen die ik heb gezien. Het was echt leerzaam om te zien hoe de mensen in Uganda alles regelen. In het dorp leerde de kok ons chappati's maken. En als je een ei bakt, dat op de chapatti legt en oprolt, heb je de beroemde Uganda Rolex! In de weekenden maakten we mooie tochten met andere Nederlandse stagiaires, die mijn vrienden werden. Ik heb vriendschappen gesloten en een punt bereikt waarop ik me thuis voelde. Dus ik moedig iedereen aan om een buitenlandse ervaring aan te gaan, zodat je jezelf kunt blootstellen aan de manier van leven van andere culturen.
Dit bericht is geschreven door Marissa Traets. Marissa ging op vrijwilligersproject bij AIESEC in Nederland. Wij bieden internationale vrijwilligersprojecten en professionele stages aan met als doel leiderschap bij jongeren te ontwikkelen.
